Şarkıların böylesini seviyorum ve filmlerin böylesini. "Sad songs for dirty lovers" gibi albüm isimlerini seviyorum mesela.Renkleri kendi içinde bir ebruli gibi bulanmış; dönmüş, sarmalanmış karşıtları kavuşturmuş insanı seviyorum.Mevsimlerin en böylesi sonbahardır mesela.Yağmuru vardır ve güneşi; rüzgarı vardır ve nemi; bulutu vardır ve pürüzsüz mavisi.İnsanın da böylesini seviyorum; sonbahar gibi olanını.Tek kimliğe bürünmüş ve bu kıyafeti üstünde inatla taşımaya yeltenenler pek çekici gelmiyor.Ben komiğim yeah, ben çılgınım yeah, ben çok hanımhanımcığım, ben çok şuyum gibi tek basamaklı insanlar değil. Parçalı bulutlu olanlar, bazen güneşi doğanlar, bazen de fırtına koparanlar daha çok besliyor fikrimi.
Cinema Paradiso da, böyle bir tada sahip bir film.Hayat Var gibi; Fellini'nin E la Nave Va'sı, Amarcord'u gibi bir film.O zaman "Seveceksin" çalsın da ben ne demek istediğimi daha iyi anlatmış olayım :)
(Youtube üzerinden açınca gayet sağlıklı bir şekilde çalışıyor link, buradan açınca hata verdi gibi mesajlar çıkabiliyor; aldanmamak lazım!)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder